กำสรวลศาสดา
เทวทูตทูลสิ้น ศาสดา
พระฟังยิ่งโศกา สุดเศร้า
หลานรักฮูซัยนา ชะฮีด
กัรบาลาร่างร้าว รุ่มร้อนอาชูรอ
โอ้ดวงทิพย์วิปโยคโศกอนาถ
ข่าววันฆาตฮุซัยนามาตักษัย
มุฮัรรอมุลฮะรอมย่อมพรากไป
ถิ่นทุ่งร้างทางไกลนัยนาวา
ณ ทุ่งร้ายทรายร้อนในตอนนั้น
อาชูรอคือวันประหารฆ่า
น้ำหยดหนึ่งมิถึงคอหลายเพลา
ใจประชาไยแล้งแห้งกว่าทราย
ด้วยกำหนดบทนั้นของอัลลอฮ์
ย่อมเพียงพอแม้นเศร้าเจ้าถวาย
แต่หยิกเล็บเจ็บเผื่อถึงเนื้อกาย
ข่าวหลานชายชีพพลีนี้สิ้นแรง
ครั้นรอซูลทูลธรรมครวญร่ำไห้
ญิบรีลได้บอกเล่าเคล้ากันแสง
วันใดดินก้อนนี้เป็นสีแดง
คือวันแห่งชะฮีดา ยาฮูเซน
สะอื้นช้ำกำสรวลอวลพลอดพร่ำ
รับฟังคำโหดร้ายให้ทุกข์เข็ญ
ว่าหลานรักของตายาฮูเซน
จะต้องเป็นชะฮีดกรีดดวงใจ
แสนเทวษโศกานัดดาเอ๋ย
ยามชมเชยชื่นรสช่างสดใส
ตาสวมกอดหยอกล้อคลออุ่นใจ
หอมแก้มซ้ายย้ายขวาคราซุกซน
เคยปีนหลังนั่งตักน่ารักยิ่ง
เจ้าเอนอิงซุกไหล่สุขใจล้น
กับเชษฐาฮะซันวันวิ่งวน
ทั้งสองคนแก้วตายอดยาใจ
เมื่อรู้ข่าวล่วงหน้าหลังวะฟาต
ประชาติลงทัณฑ์นั่นไฉน
ลืมแล้วหรือสัญญาพิมาลัย
แก้วตาใจทั้งสองปกครองมัน
หรือทั้งผองลืมสิ้นกลิ่นหอมหวาน
มะวัดดะต์โองการกุรบานั้น
นี่นะหรือค่าตอบแทนอัจญะรัล
มอบกำนัลศาสดาน่ามึนเมา
ไร้ซึ่งชนภักดีที่จงรัก
นอกตระหนักศรัทธา ณ หมู่เขา
ไม่มีใครชิงชังรังแกเอา
นอกจากเขามุนาฟิกพลิกผันแปร
ผู้ใดมอบรักเขาเราวอนขอ
จากเอกองค์อัลลอฮ์เป็นแน่แท้
คืนสนองปองรักยิ่งนักแล
มอบคืนแก่รักนี้ทวีคูณ
ต่อมวลเหล่าศัตรูผู้ประดาบ
ขอพระองค์ทรงสาปกำราบสูญ
ผู้ยินดีต่อสังหาญรานอาดูร
เรืองจำรูญเมตตาอย่าพบพาน
เก็บไว้เถิดอุมมุลซาลามะต์
ก้อนตุรบะต์กัรบาลาสถาน
นับแต่นี้ฟ้าดินสิ้นเบิกบาน
สุดร้าวรานพร่างพรู ยาฮูเซน
บทกวีโดย นิรันดร์ ออสันตินุกูล