ทำไมเราถึงต้องการและพึ่งพระเจ้า?
คำถามนี้ดูๆแล้วก็คล้ายๆ กับคำพูดของ ลูกที่โตเข้าสู่วัยทำงาน หาเลี้ยงชีพได้แล้ว ร่างกายแข็งแรง จะไปไหนมาไหนได้เอง ตัดสินใจอะไรได้เอง พึ่งพาตัวเองได้ จนลืมตัวเอง ลืมบุญคุณของพ่อแม่ ที่แม่อุ้มท้องมาเก้าเดือน เดินเหินไม่ถนัด ปวดท้อง หนักท้อง ความกังวลต่างๆนาๆ ตอนก่อนคลอด ตอนเข้าห้องคลอด เห็นหมอ เห็นห้องผ่าตัด ฯลฯ เกิดมาแล้วยังพูดไม่ได้ ได้แต่ส่งเสียงร้อง ไม่รู้ว่าจะเอาอะไร อยากได้อะไร เจ็บตรงไหน หิวหรือป่วยหรือเจ็บ ทั้งหมดคือความชำนาญและเชี่ยวชาญของคนเป็นแม่จริงๆ
(อืม..ขอวงเล็บนิดนึง เมื่อพูดถึงบุญคุณเด็กเจนใหม่บางคนมองว่า ไม่ถือเป็นบุญคุณ พ่อแม่ทำให้พวกเขาเกิดมาเอง ไม่ได้อยากเกิด มา ฉะนั้นเมื่อทำให้เกิดมาแล้วเป็นหน้าที่ที่จะต้องเลี้ยงดูให้ดีที่สุด
ด้วย !!!!เป็นอีกประเด็นที่น่าจะหยิบยกมาพูดคุยกัน)
ตอนยังเดินไม่ได้ จะไปไหนมาไหนต้องอุ้มไป ไปไหนไปด้วยกัน พอเริ่มจะตั้งไข่ก็คอยจูง คอยประคองไม่ให้ล้ม ไม่ให้เจ็บ
ตอนยังไม่มีฟันเคี้ยงอาหาร ก็จัดหาอาหารเบาๆ บด ปั่น ให้กิน ฯลฯ
สารพัดความห่วงใย ความใส่ใจ ความรัก ความเอ็นดู ความเมตตา ที่มีให้
แต่พอวันหนึ่งที่ลูกโตแล้ว แข็งแรงแล้ว มีงานทำแล้ว ไปไหนมาไหนเองได้ ตัดสินใจอะไรเองได้ อยากกินอะไรก็หาซื้อกินได้ ทำกินเองได้ ไม่ต้องขอเงินพ่อแม่ พ่อแม่ไม่ต้องเลี้ยงดูแล้ว ก็ตั้งคำถามว่า “พ่อแม่มีประโยชน์อะไรอีก อะไรที่ต้องพึ่งพาพ่อแม่อีก?” ลืมไปว่าที่เขามีชีวิตมาถึงทุกวันนี้ เดินได้ พูดได้ มีเรี่ยวแรง มีกำลังวังชา มีความคิดความอ่าน มีงานมีการทำ ทั้งหมดเพราะมีพ่อแม่ที่ให้เขาเกิดขึ้นมา
อาจเป็นการเปรียบเทียบที่ห่างไกลกันมากกับคำถามที่เราต้องการจะพูดถึง นั่นคือ “ ทำไมเราถึงต้องการพระเจ้า?” แต่ก็พอจะให้เข้าใจได้ในระดับหนึ่ง
คนเราเมื่อเกิดมาตั้งแต่เป็นทารกจนโต ก็เห็นว่าทุกอย่างได้มาเพราะตัวเองทำทั้งสิ้น
อยากเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ ก็อ่านหนังสือ พากเพียรพยายาม ตั้งใจเรียน
อยากมีเงินเยอะๆ ก็หางานทำ ตั้งใจทำงาน เก็บหอมรอมริบ
อยากกินอะไรก็ทำกิน ก็ไปซื้อกิน
อยากเที่ยวก็นั่งรถไป ซื้อตั๋วเครื่องบินไป
อยากฯลฯ
ก็ไม่เห็นว่าจะต้องพึ่งพาและต้องการพระเจ้าตรงไหน? ก็ทำด้วยตัวเองทั้งนั้น????
บทความสั้นๆ นี้ อาจจะพอตอบได้ในระดับนึง ซึ่งคงต้องใช้เวลามากกว่านี้เพื่อจะได้ให้คำตอบที่ลงดีเทลได้มากกว่า แต่อย่างไรก็หวังว่าพอจะมีประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย
มีเหตุผลและเหตุผลมากมายที่ทำให้เข้าใจได้ว่าเราต้องการพระเจ้า ซึ่งทุกคนที่เชื่อในพระเจ้าเข้าใจในเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจนดี ในที่นี้จะขอกล่าวถึงเพียงไม่กี่กรณีเท่านั้น:
1. พระเจ้าทรงเป็นผู้สร้างและผู้สร้างมนุษย์ ผู้มีปัญญาทุกคนเข้าใจได้ว่าสิ่งถูกสร้างต้องพึ่งผู้สร้างของเขาเสมอ เพราะผู้สร้างเท่านั้นที่มีความรู้ครบถ้วนเกี่ยวกับความปรารถนาของมนุษย์ ฉะนั้นพระองค์เท่านั้นสามารถตอบสนองความต้องการของมนุษย์ได้ อย่างสมบูรณ์
2. มนุษย์ต้องการน้ำ อาหาร ที่พักพิง ฯลฯ เพื่อการเติบโตและการพัฒนาทางวัตถุและทางโลก และผู้ที่ทำให้ความโปรดปราน(เนี้ยะอ์มัต)เหล่านี้บังเกิดขึ้นจากที่ไม่เคยมีมาก่อนให้มันมีขึ้นคือพระเจ้า ดังนั้นการที่มนุษย์ต้องพึ่งพาพระเจ้าจึงเป็นที่ชัดเจน
3. มนุษย์ต้องการการปฏิบัติธรรม ความรู้ การอิบาดัต ความเข้าใจ ฯลฯ เพื่อการเติบโตด้านจิตวิญญาณ(มะอ์นะวียัต) และพระเจ้าทรงเป็นผู้สร้างด้านจิตวิญญาณให้บังเกิดขึ้น
4. มนุษย์ต้องการความเมตตา การให้อภัย และสถานที่ในสวรรค์นิรันดร์ สำหรับชีวิตหลังจากการตายของเขา และผู้ที่สามารถให้ความต้องการเหล่านี้ของมนุษย์ได้ นั่นคือพระเจ้าผู้สูงส่งยิ่งเพียงพระองค์เดียวเท่านั้น
เกี่ยวกับเอกานุภาพด้านอาตมันของพระองค์ (เตาฮีดซาตี) และแก่นแท้ของความเป็นพระองค์ มีการกล่าวไว้ว่า: ทรงดำรงอยู่โดยอิสระ ทรงดำรงอยู่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทุกสิ่งที่นอกเหนือจากพระเจ้า มีอยู่ในระดับแนวดิ่งกับพระองค์ ซึ่งล้วนเป็นสิ่งที่ยากจนที่ต้องพึ่งพายังพระองค์ทั้งสิ้น และไม่มีสิ่งมีชีวิตใดดำรงอยู่ได้โดยเป็นอิสระจากพระเจ้า ดังนั้นทุกสิ่งที่มีอยู่ แม้แต่การกระทำที่มนุษย์เลือกอย่างเสรีล้วนมาจากพระเจ้าที่ทรงให้มาในโครงสร้างของความเป็นมนุษย์แก่เขา ดังที่มีกล่าวไว้ในปรัชญาว่า: "ไม่มีผลใดๆ บังเกิดขึ้นในการดำรงอยู่นอกจากด้วยอัลลอฮ์เท่านั้น"
ดังนั้น เนื่องจากมนุษย์เป็นสิ่งบังเกิดขึ้นที่เป็นไปได้(-ที่จะเกิดขึ้นหรือไม่เกิดขึ้นมา-มุมกินุลวุญูด) และได้รับการพิสูจน์สถานะของมนุษย์แล้วว่าการมีอยู่ของเขาที่เป็นไปได้นั้นคือสิ่งเดียวกับความยากจน จึงจำเป็นต้องพึ่ง”- สิ่งที่จำเป็นต้องมี-วาญิบุลวุญูด” ซึ่งเราเรียกว่าพระเจ้า..
อิมรอน พิชัยรัตน์/เรียบเรียง