อิสลามกับวิถีชีวิตทางสายกลาง
บทความโดย เชคอิมรอน พิชัยรัตน์
อิสลามเป็นศาสนาที่ฝึกฝนให้มนุษย์ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางสังคมด้วยการทำให้เกิดความสมดุลย์ในความต้องการและอารมณ์ของตนเอง ไม่ให้ทิ้งความต้องการและตัดอารมณ์สิ้นเชิง ตัดโลกภายนอก ตัดสังคม ด้วยการปลีกวิเวก เข้าป่าดงพงไพร หนีสังคมใช้ชีวิตสันโดด หรือใช้ชีวิตในสังคมแต่เป็นชีวิตที่แตกต่างไปจากวิถีของความเป็นมนุษย์
อิสลามอบรมและฝึกฝนมนุษย์ด้วยการขัดเกลาตนเองท่ามกลางฝูงชน อนุญาตมีครอบครัว ทำงานหาเลี้ยงชีพ พบเจอปัญหาอุปสรรคชีวิต มีอารมณ์ความต้องการได้ แต่ที่สำคัญและถือเป็นศิลปะในการใช้ชีวิตคือการทำให้อารมณ์ความต้องการมีความสมดุลย์ ไม่มากไปและน้อยไป เป็นทางสายกลาง มีนักการศาสนาแต่ไม่มีนักบวช นักพรต ฤาษีชีไพร มนุษย์เทพศักดิ์สิทธิ์ให้ผู้คนกราบไหว้บูชา
สำหรับสตรีก็เช่นกัน อิสลามไม่ได้ห้ามให้มีบทบาทในสังคม ไม่ได้ห้ามออกนอกบ้าน ไม่ได้ห้ามที่จะพูดคุยกับผู้คน แต่สอนให้สตรีรู้จักคุณค่าของตนเอง เมื่อจะออกนอกบ้านต้องมีความสำรวม ไม่พูดกับชายแปลกหน้าไปทั่วโดยไม่จำเป็น ไม่พูดฉอเลาะออเซาะ สวมใส่อาภรณ์มิดชิดปกปิดเรือนร่าง ไม่ต้องปลงผม โกนคิ้ว แค่ปกปิดและลดสายตาลงต่ำ ควบคุมอารมณ์ให้เกิดความสมดุลย์ ใช้ชีวิตตามปกติท่ามกลางสังคมและฝูงชน
เรา(บุรุษและสตรี)ต่างมีความเป็นมนุษย์เหมือนกัน มีอารมณ์มีความอยาก มีรักโลกโกรธหลง แต่อิสลามสอนให้เราปรับและตบแต่งอารมณ์ความอยากที่มีอยู่ในความเป็นมนุษย์ให้มีความสมดุลย์ เกิดความสวยงาม มีความพอดี ไม่มากไปไม่น้อยไป จะเห็นได้ว่าเหล่าสาวกต้องการที่จะตัดอวัยวะเพศเพื่อจะได้บำเพ็ญตน ถวายชีวิตให้กับการเผยแผ่ศาสนา แต่ท่านศาสดามุฮัมหมัดห้ามการทำเช่นนั้น และถือว่าเป็นการกระทำที่ขัดกับหลักการอิสลามโดยแท้
ไม่ต้องหนีไปไหน เพราะอย่างไรเสียก็หนีใจตัวเองไปไม่พ้น ฉะนั้นอยู่กับมัน แค่ดูแลมันไม่ให้พยศ ไม่ให้มันเดือดพลุ่งพล่านมากไป และเยือกเย็นจนเป็นชีวิตที่จืดชีด ไร้รสชาติ ก็พอ