ศึกษาอิมามัต ผ่านหนังสือมนุษย์ 250 ปี โดยอิมามคาเมเนอีย์ 29
มนุษย์การเมืองผู้ชนะอัตตาของตน ย่อมเลือกหนทางที่ดีที่สุดเพื่อดำรงไว้ซึ่งสัจธรรม
มนุษย์การเมืองผู้บริสุทธิ์ใจ ผู้ยิ่งใหญ่ และปรารถนาไม่ให้อารมณ์ใฝ่ต่ำประทับอยู่ในการกระทำ ย่อมเห็นว่าไม่มีอะไรจะสูงส่งมากยิ่งไปกว่าการอยู่เหนือจิตของตนเอง (เอาชนะนัฟซู) นี่คือประเด็นท้ายที่สำคัญของบุคคลผู้ทรงสิทธิ(ซอฮิบบุนฮัก) และเชื่อว่าการได้มาซึ่งอำนาจ และการทำหน้าที่ของตน จะทำให้สังคมเกิดความผาสุกและพัฒนาในแบบของอิสลามต่อไปได้ ผู้ใดที่ผู้อื่นไม่นับเขาเป็นซอลิฮ์ ไม่ถือว่าเขาเป็นผู้ชำนาญการนี้ เมื่อถึงคราวต้องละเว้นเพื่อผลประโยชน์ เขาย่อมถอนตัวโดยง่าย ท่านอมีรุลมุอฺมีนีน(อ)กระทำเช่นนี้ แต่ไม่ได้หมายความว่าท่านมิได้ปกป้องสิทธิของตนเอง เพราะการทำเช่นนั้นไม่ใช่จริตแห่งความเป็นมุสลิมเช่นกัน
สรุป
อิมามคาเมเนอีย์ ชี้ถึง นักการเมืองที่ขัดเกลาจิตวิญญาณ กับ นักการเมืองที่ไม่ขัดเกลาจิตวิญญาณ ผู้ที่ขัดเกลาจิต บรรลุการกำราบอารมณ์ใฝ่ต่ำแล้ว ย่อมเลือกหนทางที่ดีและเหมาะสมที่สุดแก่สังคมบ้านเมือง เมื่อต้องกระทำในสิ่งที่จำเป็น เขาจะเด็ดเดี่ยว เมื่อต้องละเว้นในสิ่งที่ไม่ควรเขาจะถอนตัวโดยง่าย ไม่ติดยึดกับอำนาจดุนยาแต่อย่างใด ซึ่งสิ่งนี้ได้เกิดขึ้นกับอิมามอาลี(อ)แล้ว และท่านได้หมายเหตุทิ้งท้ายเพื่อไม่ให้เราเข้าใจผิด คิดไปเองว่าแนวคิด “ผู้ที่บรรลุธรรมย่อมไม่เรียกร้องสิทธิใดๆ” เป็นแนวคิดที่ถูกต้อง ทว่าตรงข้ามกัน อิมามอาลี(อ)เรียกร้องสิทธิอันชอบธรรมในการปกครองของตนเองเสมอ เพียงแต่เมื่อถึงสถานการณ์ที่อิสลามเกิดภัยคุกคามขึ้น ท่านอิมาม(อ)ได้ตัดสินใจเลือกทางที่ดีที่สุดเพื่อปกป้องศาสนานี้ไว้นั่นเอง
อ้างอิง มนุษย์ 250 ปี เล่ม 3 หน้า 89