ระทมเอ๋ย..เชลยศักดิ์

ร่วมรำลึกและอาลัยต่อการจากไปของท่านหญิงซัยนับ บุตรีแห่งราชสีห์ของอัลลอฮ์

ระทมเอ๋ย..เชลยศักดิ์

ลูกหลานรักลำบากแสน

ตุ้มหูสร้อยถูกร้อยแทน

คอขาแขนด้วยโซ่ตรวน

 

มองเหลียวหลังยังคัยมาร์

ศอพี่ยามาขาดด้วน

ระงมพร่ำคร่ำเสียงครวญ

ใจเจียนจวนจะขาดรอน

 

เขาโห่ร้องผองกักขฬะ

เริงชำนะร่วนสะท้อน

ฮะ ฮะ ฮ่า มิอาทร

ยินยอกย้อนร้าวระบม

 

เหล่าลูกหลานทหารกล้า

ชูฮาดามาขื่นขม

หลักชัยหมายเคยได้ชม

ล่วงลับล้มระทมใจ

 

ถ้าพี่ยาเมาลาอยู่

การอดสูมิอยู่ได้

เกียรติศักดิ์ศรีอย่ามีใคร

หยามหมิ่นใจให้ช้ำทรวง

 

เพื่อปกป้องพ้องพวกเรา

กายเจ็บเขามิห่วงหวง

ร่างมิล้มคมดาบควง

เมาลาร่วงห่วงคัยมาร์

 

นับแต่นี้ไม่มีสุข

ขอไว้ทุกข์ปรารถนา

โศกอนาถกัรบาลา

เศียรพี่ยาจะเตือนใจ

 

ขบวนแห่แพร่ประจาน

ทั่วถิ่นฐานประกาศให้

ชนประณามหยามจัญไร

ยังย่ามใจให้ร้ายลวง

 

ฝูงพิราบพิลาปล้า

ญาติกาค่าควรหวง

อนาถชนถูกกลลวง

ทุบแก้วดวงปวงผันแปร

 

อัศสุชลล้นหลั่งย้อย

กำสรดสร้อยสุดาแด

เบิ่งผินหาลับตาแล

เหลืออกแม่ระกำโดย

 

รวดร่างร้าวเคล้าเค็มปร่า

แสบแปลบชาทุกคราโบย

น้ำตาราดบาดแผลโอย

เศร้ามิโวยระโหยแรง

 

เขาลากจูงดั่งฝูงสัตว์

เขวี้ยงขว้างซัดตวาดแรง

บริภาษเงื้อดาบแกว่ง

ประณามแช่งแน่งน้อยฟัง

 

รำพึงครวญยามหวลหา

ครั้งพร้อมหน้าแต่หนหลัง

มารดรพลีบิดายัง

ทุกข์โถมถั่งยังพอทน

 

ครั้นบิดาอาลีลับ

ระทมทับเพิ่มอีกหน

ได้เชษฐาพี่ยาตน

ทั้งสองคนช่วยปลอบใจ

 

อนิจจาฮะซันรัก

มิช้านักถูกผลักไส

เล่ห์ยาพิษปลิดชีพไป

ดั่งดวงใจจะขาดรอน

 

ทวีเศร้าเข้าทั่วทิศ

เหลือมิ่งมิตรฮูเซนยอน

โอ้พี่จ๋าเคยอาทร

ทุกข์หนาวร้อนได้ผ่อนคลาย

 

ร่างเมาลาพี่ยาแหลก

ร้าวเจียนแตกใจสลาย

ยิ่งหดหู่อยู่มิวาย

เศียรพี่ชายบนหอกชู

 

ดุจคบไม้ไหญ่ล้มฟาด

ผลใบขาดระเกะกรู

น้ำตานางพร่างร่วงพรู

เหลียวอุ้มชูไม่เหลือใคร

 

ร้อนก็แล้งแห้งอกผาก

หนักตรวนลากยากสิ้นไร้

ฟกช้ำเจ็บเหน็บทรวงใน

อำเภอใจเขาทุบตี

 

อนาถจริงท่านหญิงรับ

ร้าวไซหนับในครั้งนี้

ขัติยะเลือดนบี

ประคองศรีอะฮฺลิลบัยต์

 

นึกสายตาพี่ยาจ้อง

ดั่งฝากน้องส่งต่อให้

คือบทบาทฉกาจไกร

เทิดยิ่งไท้สัจธรรม

 

ข่มเพียบทุกข์ซุกอกซ่อน

เหลียวสลอนยิ่งชอกช้ำ

เยาว์ชราตาเด็กดำ

เศร้าระกำร่วมชะตา

 

หวีดเดี๋ยวก้องบ้างร้องแง

โหยหาแม่ทวงบิดา

วิปโยคโศกโศกา

ล้วนเหลียวหาจะพึ่งใคร

 

โอ้ไซหนับเกินรับรู้

ทรงกายอยู่มิหวั่นไหว

ประโลมตอบปลอบใครใคร

เป็นร่มไทรให้อุ่นอิง

 

ใช้วิกฤติฤทธิ์กดขี่

ทั่วธานีทั้งที่หญิง

ยิ่งกังขายะซีดลิง

จนความจริงยิ่งโจษจัน

 

พิราบเลือดมิเหือดสาส์น

ยิ่งประจานหมายเมามัน

เห็นท่านหญิงสิ่งยืนยัน

เชลยนั้นลูกหลานใคร

 

การต่อสู้จึงกู่ก้อง

ท่วงทำนองยังรินไหล

ต่างวาระสะท้อนไป

หนึ่งเดียวในอุดมการณ์

 

กัรบะลาอฺสดุดี

ฮูเซนพลีเพื่อขับขาน

เลือดหลั่งหล้าสุธาธาร

ผองวิญญาณพิมานแมน

 

กำสรดโศกโลกทุกข์ทับ

เหลือไซหนับโดดเดี่ยวแสน

ชูธงธรรมระกำแดน

บอกป่าวแทนประกาศทวง

.....ฯ

 

โดย กวีธรรม

ขอขอบคุณเว็บไซต์อะฮ์ลุลบัยต์อะคาเดมี